Een grote “Fuck you!” aan het adres van de nazi’s. Zo omschrijft regisseur Étienne Comar het professionele leven van Django Reinhardt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op het eerste gezicht had de jazzgitarist het nochtans bijzonder knus. Reinhardt schepte poen als een van de grootste vedetten in Parijs en trad avond na avond op voor volle zalen. Het geld vloeide even rijkelijk als de drank, de dames wierpen zich aan zijn voeten en er leek geen vuiltje aan de lucht.

Intussen gingen zijn medeburgers wel gebukt onder het juk van de Duitse bezetter en werden steeds meer medezigeuners genadeloos afgeslacht of afgevoerd naar de vernietigingskampen. Maar daar trok Django zich weinig of niets van aan. “Niet onze oorlog,” was zijn excuus (en trouwens ook dat van de hele zigeunergemeenschap).

Django’s verzet zat in zijn muziek, meent Comar, en de scènes die dat idee in de verf zetten, zijn ook de beste van de film. De nazi’s proberen Reinhardt allerlei regeltjes op te leggen – let op het bordje ‘Tanzen ist verboten’ in de concertzaal — maar eenmaal de muzikant onder stoom raakt, is er geen houden meer aan. Voeten tappen, schouders bewegen en handen klappen: of de persoon in kwestie nu een uniform draagt of niet. ‘Musique de nègre’ noemt een nazi-officier het, maar het maakt allemaal niets uit. Tot zover de Arische superioriteit.

Het is jammer dat Django als film de ongebreidelde passie van zijn muziek niet kan evenaren. Telkens als we het podium verlaten, trekt de roes weg en krijgt de film een onmiskenbare dip. Dat heeft te maken met het al te doorzichtige scenario en zeker ook met het personage van Cécile De France, het belangrijkste verzinsel in het verhaal en een weinig overtuigende dramatische creatie.

Een karakter dat gelukkig wel overeind blijft, is Django zelf, die niet zomaar wordt afgeschilderd als een nobele held. Comar en hoofdacteur Reda Kateb durven hem onsympathieke trekjes verlenen, en die geven hem alleen maar meer reliëf. En wie zeker ook een speciale vermelding verdient, is de vrouw die Django’s oude moeder Negros speelt. Ze is niet enkel gezegend met de fantastische naam Bimbam Merstein, ze gaat er als niet-professionele actrice zonder pardon met de hele film vandoor.

>>KLAP

Twee jaar uit het leven van de legendarische jazzgitarist Django Reinhardt, gesitueerd in bezet Frankrijk. De groeiende gewetenswroeging uit Schindler’s List gecombineerd met de zigeunerpassie uit Time of the Gypsies en de traditionele dramatische vertelstijl van The Pianist.

Regie Étienne Comar
Cast Reda Kateb, Cécile De France, Bimbam Merstein
Speelduur 1u57
Vanaf 10 mei in de bioscoop