Hollywoods voorliefde voor vervolgfilms is de laatste jaren zo uit de hand gelopen, dat men is beginnen spreken van sequelitis. Gelukkig bewijzen titels als The Amazing Spider-Man 2 dat sequels niet per se tweederangsfilms hoeven te zijn. Al zijn er uiteraard voldoende soortgenoten die het tegendeel bewijzen. Onze medewerkers maakten lijstjes van de beste en de slechtste vervolgfilms die ze ooit onder ogen kregen. Ga dat (niet) zien!

Vandaag is het de beurt aan Ruben Nollet.

LOVE

Evil Dead II (1987) van Sam Raimi

Oké, in wezen is het precies dezelfde film als de originele Evil Dead. Alleen beschikte Sam Raimi deze keer wél over de middelen om de film te maken die hij in gedachten had. Bloederiger, geestiger en nog uitzinniger dan zijn voorganger.

 

Before Sunset (2004) van Richard Linklater

Before Sunrise ging niet alleen over verliefde bakvissen, hij gedroeg zich ook zo, met alle oppervlakkigheden en halfbakken filosofieën van dien. In het tweede deel voel je het gewicht van de levenservaring die beide personages met zich meedragen. Dat zorgt voor een film die pas echt aan de ribben kleeft. Sinds haar Nina Simone-dansje kan Julie Delpy trouwens niets meer fout doen voor mij.

 

Infernal Affairs II (2003) van Andrew Lau

In Infernal Affairs (later door Scorsese opnieuw gemaakt als The Departed) zagen we hoe een flik en een gangster respectievelijk undercover werken in de maffia en het politiecorps van Hong Kong. Infernal Affairs II vertelt hoe beide heren aan hun missie begonnen zijn en doet dat met even veel energie en intelligentie als de eerste film. En dat wil in dit geval echt wat zeggen.

 

HATE

Ocean’s Twelve (2004) van Steven Soderbergh

Ocean’s Eleven deed je kirren van de pret, het vervolg doet je kermen van plaatsvervangende schaamte. Een stinkende pisvlek op de carrière van Steven Soderbergh.

 

Men in Black II (2002) van Barry Sonnenfeld

Deze prent biedt hetzelfde als de eerste, maar dan zonder een greintje inspiratie. En er zijn weinig dingen gênanter dan goeie acteurs die door een dwaas script en een vette cheque gedwongen worden om grappig te doen.

 

Be Cool (2005) van F. Gary Gray

Dit vervolg op Get Shorty werd ingeblikt door F. Gary Gray, een man die wel met actie overweg kan, maar van humor geen kaas gegeten heeft. Het resultaat is een film die geen flauw idee heeft welke richting hij uit moet, gebouwd rond een script dat naar zijn navel staart alsof de missing link daar te vinden valt.

 

@RubenNollet