Je kan stellen dat Quentin Tarantino en ik een eerder tumultueuze relatie hebben. We leerden elkaar op vroege leeftijd kennen en het zou onnozel zijn om te ontkennen dat ik niet viel voor de charmes van Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Het was echter Jackie Brown dat me dolverliefd maakte en Kill Bill aanbad ik van kop tot teen.

Daarna keerde het tij echter. Death Proof voelde aan als een onnozele escapade, maar was nog lang niet zo ergerlijk als de hilarisch bedoelde historische herschrijvingen Inglourious Basterds en Django Unchained. Mijn verbazing was dan ook groot dat The Hateful Eight aanvoelde als een weerzien met een oude vlam.

Ondertussen zijn we allebei een jaartje ouder en we hebben nog steeds dezelfde gebreken. Die van mij zal ik op een ander, gepaster moment wel eens meedelen, maar die van hem zijn gekend: dialogen die zowel onvergetelijk als gezwollen kunnen zijn, een mise-en-scène die eerder voor theater dan voor cinema geschikt lijkt en een neiging tot overdaad op gebieden als geweld en speelduur.

Vanaf het eerste shot blijkt dat Tarantino van zijn zwakten zijn sterkten heeft gemaakt – of beter: ook bij QT komt wijsheid met de jaren. De combinatie van een ellenlang maar oh zo sfeervol shot van een besneeuwd Christusbeeld met een nieuwe omineuze Morricone-compositie doet beseffen dat de speeltijd voorbij is.

Als nadien Samuel L. Jacksons moordlustige ex-slaaf voorgesteld wordt bovenop drie bevroren lijken, besef je dat ironie en impact eindelijk elkaars gelijken zijn geworden in het filmuniversum van de topcineast. Hoewel het relaas van acht killers die elkaar naar het leven staan in een door een storm geteisterde berghut de nodige humor bevat, bekruipt je het gevoel dat het ditmaal menens is.

Visueel kwam Tarantino zelden zo straf uit de hoek. Je kan opperen dat de breder dan brede Ultra Panavision 70mm-fotografie geen meerwaarde toevoegt aan zo’n beperkte setting. Maar dan heb je geen oog voor de rijkheid aan details die de filmmaker en zijn vaste cameraman Robert Richardson in hun composities verwerken.

De cast – opnieuw een samenstelling van QT-regulars en -nieuwkomers, maar geen van allen hoogvliegers in hedendaags Hollywood – staat te spelen alsof het hun laatste kans op een grote rol is. Vooral Jennifer Jason Leigh maakt een comeback van jewelste als de duivelse gevangene Daisy Domergue, het wandelende bewijs dat Tarantino verrukkelijke vrouwenrollen kan schrijven.

Tegelijkertijd zal de cineast ook ditmaal van vrouwonvriendelijkheid, racisme én sadisme beschuldigd worden. Hemelsbreed verschil met zijn voorgaande historische herschrijvingen is dat The Hateful Eight wel degelijk iets zegt over het hier en nu. De film is dan ook ontegensprekelijk een mokerende metafoor voor de raciale mistoestanden in hedendaags Amerika.

Dat alles zorgt ervoor dat ik die enkele minpunten maar al te graag met de mantel der liefde bedek – zes hoofdstukken is er minstens één teveel, waardoor de film makkelijk een halfuur korter had gekund – en opnieuw met QT het bed induik.

Maar vanwaar komen al die bloedvlekken?

>>KLAP

Neem een gesloten setting à la John Ford-klassieker Stagecoach, voeg daar de cool van Reservoir Dogs aan toe en breng het geheel op smaak met elementen uit horrorklassieker The Thing en een Agatha Christie-mysterie en je hebt het recept van Quentin Tarantino’s achtste film.

Regie Quentin Tarantino
Cast Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins
Speelduur 2u47
Vanaf 6 januari in de bioscoop.

https://www.youtube.com/watch?v=6_UI1GzaWv0

 

@Waanzinema