‘Het is ook nooit goed genoeg voor jou.’

Dat zinnetje krijg ik vaak naar het hoofd geslingerd, en dat is in het geval van de Star Wars-saga niet anders. Daar waar ik – ondanks mijn liefde voor de hyperpopulaire space opera – bij The Force Awakens bezweek onder de overdosis nostalgie en bij Rogue One kampte met de eerste tekenen van Star Wars-moeheid, leed ik bij The Last Jedi aan een acuut gebrek aan herkenbare Force-feelings.

Waarschijnlijk was dat net de bedoeling van regisseur-scenarist Rian Johnson. De man achter de indietoppers Brick en Looper laat immers al heel snel blijken dat hij alle regels van de scififranchise overboord gaat gooien en dat er van enige houvast amper sprake zal zijn. Hoe hij dat juist doet, kan ik hier moeilijk beschrijven zonder me in spoilerterritorium te begeven – en ik heb plechtig beloofd dat niet te doen.

Wat kan ik dan wel vertellen? Dat een Star Wars-filmer het nog nooit over zo’n filosofisch-theoretische boeg heeft gegooid. Er wordt heel wat afgepraat in The Last Jedi. Door Luke en Rey die elkaar achternalopen op het eiland waar Luke al jaren in ballingschap leeft. Door Poe Dameron en zijn oversten General Leia en Vice Admiral Holdo over de manier waarop ze The First Order kunnen aanpakken. Door Supreme Leader Snoke en zijn volgelingen General Hux en Kylo Ren over hoe ze het laatste restje Resistance moeten vernietigen. En door ex-Stormtrooper Finn en klusjesvrouw Rose over hun rollen in het hele verhaal.

Die duizelingwekkende dosis dialogen wordt gecounterd met een potige portie humor, die extreem divers is. In vroege confrontaties tussen Hux en respectievelijk Snoke en Dameron Poe worden sarcasme en slapstick gecombineerd. Tijdens een telepathische babbel tussen Rey en Kylo Ren vraagt zij hem sitcomgewijs om iets aan te trekken. En dan is er ook nog Lukes hilarisch bedoelde maar uiteindelijk vooral bizarre drinkgewoonte. Eigenlijk zorgen de Porgs, de pinguïnachtige wezens die het internet in lichterlaaie zetten voordat iemand ze in actie had gezien, nog voor de herkenbaarste Star Wars-grappen en grollen.

Natuurlijk ontbreekt het Episode VIII niet aan de nodige actiesequenties, maar Johnson pakt die zo cerebraal aan dat ik tot mijn eigen verbazing soms zat te hunkeren naar de popcornpunch waarmee J.J. Abrams The Force Awakens injecteerde. Eén potentieel kolossale confrontatie mondt zelfs uit in een subversief spelletje waar zelfs het gekste moment uit de The Matrix-trilogie niet tegenop kan. Zelden was het getouwtrek tussen spielbergiaanse sprookjescinema en nolanesque blockbusterspielereien zo tastbaar op het witte doek.

Met die laatste zin in het achterhoofd is de kans niet onbestaande dat mijn mening morgen Inception-gewijs ondersteboven worden gekeerd. Want als één ding zeker is, is het wel dat er in het Star Wars-universum plots veel minder zekerheden zijn. En dat is op zich best indrukwekkend.

>>Klap

Net zoals The Empire Strikes Back in de originele trilogie is deze achtste episode in de Star Wars-saga een veel donkerder hoofdstuk dan haar voorganger. Voeg daar een cerebrale, Christopher Nolan-achtige dimensie aan toe en je weet dat de scifisaga zich op onbekend terrein begeeft.

Regie Rian Johnson
Cast Daisly Ridley, Carrie Fisher, Mark Hamill
Speelduur 2u32
Vanaf 13 december in de bioscoop