Geeuw.

Dat woord stond urenlang moederziel alleen in het Word-document waarin ik deze recensie schreef. Het was dan ook de enige term die in me opkwam om Justice League te omschrijven. Is de film slecht? Niet helemaal. Is hij dan goed? Allesbehalve.

Over de productieproblemen van de nieuwste blockbuster van DC Comics kan men ondertussen een heuse encyclopedie bijeen pennen, maar ik probeer ze kort samen te vatten. De shoot van dit superheldenonderonsje ging van start net na de desastreuze ontvangst van voorganger Batman v Superman: Dawn of Justice. De consensus: Zack Snyders donkere bombast paste niet bij de wonderlijke avonturen van de populaire comicpersonages.

Eerste gevolg: Suicide Squad werd door een legertje monteurs aangepakt en als een geschift broodje gehakt in de zalen gedropt. Tweede gevolg: Wonder Woman kreeg een hoopvollere insteek en bleek bingo aan de kassa. Derde gevolg: Snyder liet eerder dit jaar de Justice League-regiestoel over aan Joss ‘The Avengers’ Whedon, die het project met de nodige lichtheid moest injecteren.

Van schizofrene flipperkastcinema, waarbij er naar hartenlust gezapt wordt tussen Snyders slow motion-operettes en Whedons hilarische onelinerorgieën, is er echter geen sprake. In plaats daarvan krijg je een tandeloos beestje dat opvallend binnen de lijntjes kleurt. Het lijkt wel alsof er een verzameling studioslaafjes aan de zijlijn van de set stond om zorgvuldig te checken of de ‘juiste’ ingrediënten de revue passeerden: Aquaman debiteert stoere zinnetjes om de macho’s in het publiek te plezieren, The Flash zorgt voor de comic relief en Cyborg moet de Afro-Amerikaanse kijker tevreden stellen.

Voor de geeks wordt er dan weer op allerlei manieren geknipoogd naar de meesterlijke genregenoten van Tim Burton, Christopher Nolan, Patty Jenkins en Richard Donner, maar op geen enkel moment ervaar je het oempf-gevoel dat die superieure solofilms teweegbrachten. Zo passeert ergens halverwege een scène waarin Batman, Wonder Woman en co. het aan de stok krijgen met een van hun teamleden. Wat in theorie een ingrijpend kantelmoment moet zijn, heeft echter de allure van een tweederangs Netflix-reeks die je na vijf seconden zou skippen.

Justice League moet het bovendien doen met met een onmetelijk ondermaatse slechterik, die – net zoals alle andere digitale effecten – de allure heeft van een vroegtijdig geaborteerde CGI-test van de eerste Lord of the Rings-film. Dat dit element zo te wensen over laat, is opzienbarend, want voor de rest lijkt de film met een machinale perfectie in elkaar gestoken die het werk lijkt van een slechte supercomputer die Hollywood helemaal probeert uit te hollen.

Zou dat meteen de reden zijn waarom ik het gevoel had dat Gal Gadots immer goddelijke Wonder Woman soms net iets te ostentatief met haar ogen stond te rollen?

>>Klap

Neem de bombast van Batman v Superman: Dawn of Justice, voeg de hoop van Wonder Woman toe en breng dit op smaak met een snuifje The Avengers-achtige humor en je weet wat je van dit superheldenonderonsje kan verwachten.

Regie Zack Snyder
Cast Gal Gadot, Ben Affleck, Henry Cavill
Speelduur 2u00
Vanaf 15 november in de bioscoop