“Seks is politiek. Uitwerpselen zijn politiek. Er is niets wat niet politiek getint is.” Of nog: “Natuurlijk zijn mijn acteurs masochisten. Anders had ik ze niet gekozen.”

De Italiaanse regisseur Pier Paolo Pasolini zat bij leven en welzijn niet om een sterke uitspraak verlegen en schrok er ook niet voor terug om dat gedachtegoed in de praktijk om te zetten. Dat bewees hij met name in 1975, toen hij Salò, zijn interpretatie van De 120 dagen van Sodom van de Markies de Sade, openbaarde. Een meer striemende aanklacht tegen het onmenselijke gedrag van de bourgeoisie en de kapitalisten had de wereld nog nooit gezien, zelfs niet van een man die bekend stond om zijn progressieve engagement.

Pasolini was toen waarschijnlijk de beruchtste cineast van de alternatieve cinema, maar bij het grote publiek doet zijn naam vier decennia later nauwelijks nog een belletje rinkelen. Of de film Pasolini daar veel aan zal veranderen, is zeer de vraag, maar regisseur Abel Ferrara verdient zeker punten voor de poging die hij onderneemt om de man weer onder de aandacht te brengen.

Zijn lievelingsacteur Willem Dafoe is alvast ideaal gecast in de hoofdrol, niet alleen fysiek maar ook qua intellectuele uitstraling. Alleen lukt het Ferrara niet echt om de demonen en gevoelens weer te geven waarmee Pasolini worstelde. Hij mengt stukken uit het allerlaatste interview dat de cineast gaf, scènes uit diens huiselijke leven, fragmenten uit het project dat hij in gedachten had en de — vermoedelijke — feiten van Pasolini’s finale uren door elkaar, en dient het koud aan de kijker op.

Interessant, maar daar blijft het ook bij.

>>KLAP

In het kielzog van zijn DSK-film Welcome to New York presenteert de Amerikaanse regisseur Abel Ferrara een nuchtere blik op de laatste levensdagen van de even bejubelde als verguisde Italiaanse meester Pier Paolo Pasolini.

Regie Abel Ferrara
Cast Willem Dafoe, Riccardo Scamarcio, Maria de Medeiros
Speelduur 1u26
Vanaf 31 december in de bioscoop

@RubenNollet