Een discussie over film als kunstvorm, je zal het niet snel tegenkomen in deze snelle tijden. Mensen lezen vooral graag feitjes over films – wie welke rol speelt, wanneer een film uitkomt – en geen filosofische bedenkingen. Tijd voor verandering, dacht Martin Scorsese.

De topregisseur kroop in zijn pen om een essay te schrijven voor The Times Literary Supplement, als repliek op een recensie over z’n laatste film Silence. Daarin stond dat bij het lezen van een boek de schrijver en de lezer als het ware samenwerken om beelden te maken bij de woorden, terwijl een filmregisseur die beelden gewoon aflevert aan de kijker. Kortom, een film vertelt de kijker hoe hij zich moet voelen, terwijl andere media meer ruimte voor interpretatie laten. Een stelling waar Scorsese uiteraard niet mee akkoord ging.

“Het is een feit dat je naar een film kijkt in een donkere zaal, meestal een tweetal uur”, schrijft de regisseur. “Maar dat betekent niet dat ik dat passief doe. Ik ervaar een film en herken er mijn eigen ervaringen in, die mijn band met de film versterken. Ik ga op ontelbare manieren met de film in interactie. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat een film me gewoon overspoelt, zoals een vloedgolf. De grootste filmmakers proberen echt een band te creëren met de kijker. Ze proberen hen te raken, te ontroeren, zo intiem mogelijk. De kijker werkt dus even goed samen met de regisseur. Net zoals bij een beeldhouwer of een schilder. Er zullen bijvoorbeeld nooit twee visies op Rafaëls Madonna met kind hetzelfde zijn. Elke nieuwe blik is anders.”

Het volledige essay kan je hier lezen.

Bron: The Playlist