In het interview dat je deze maand in Vertigo kan lezen, stelt de Frans-Duitse regisseur Dominik Moll dat “Alfred Hitchcock ook grappig uit de hoek kon komen.” Hij verwijst daarmee tegelijk naar de liefde voor Hitch die hij in zijn thrillers Harry, un ami qui vous veut du bien en Lemming liet blijken en naar het feit dat hij met zijn nieuwe film Des nouvelles de la planète Mars overstapt naar het komische genre. Of zoals de Meester van de Spanning het zelf ooit zei: “In het genre van mysterie en suspens is een knipoog onontbeerlijk.”

Mr. and Mrs. Smith (1941)

Het lijkt eigenaardig, maar Hitchcock maakte ooit een heuse screwball-komedie. Mr. and Mrs. Smith — niet te verwarren met de actiekomedie met Brad Pitt en Angelina Jolie — gaat over een echtpaar dat na drie jaar te horen krijgt dat hun huwelijk eigenlijk niet wettig afgesloten is. Waarop mevrouw Smith (Carole Lombard) doodleuk laat weten dat het voor haar in dat geval eigenlijk niet langer hoeft. En dus zet meneer Smith (Robert Montgomery) alle zeilen bij om haar op andere gedachten te brengen. Hitchcock maakte Mr. and Mrs. Smith als vriendendienst aan Lombard, en hoewel hij het er niet zo slecht vanaf brengt, voel je toch dat het zijn ding niet is.

 

The Trouble With Harry (1955)

Midden jaren vijftig waagde Hitchcock zich nog eens aan een uitgesproken komedie, zij het met een donkere ondertoon die hem veel beter ligt. The Trouble With Harry speelt zich af in een ogenschijnlijk doodnormaal stadje, maar achter die zonnige faade zijn weinig koosjere dingen aan de hand. Dat blijkt met name wanneer Harry Warp dood aangetroffen wordt, en iedereen denkt dat hij (of zij) verantwoordelijk was voor zijn schielijke overlijden. Een pikzwarte komedie druipt van de typische bijtende Hitchcock-ironie. En het is de debuutfilm van Shirley MacLaine, trouwens.

https://www.youtube.com/watch?v=Msuulg7IB5s

 

Psycho (1960)

Psycho was eigenlijk een komedie. Dat lees je goed, Hitchcocks film over — SPOILER! — moord, travestie, incest, necrofilie, waanzin, overspel, diefstal, voyeurisme en opgezette vogels was eigenlijk bedoeld om de mensen aan het lachen te brengen. Dat zei Hitchcock in 1964 in een tv-programma: “Het verhaal was naar mijn smaak eerder amusant en een grote grap. Ik viel steil achterover toen ik merkte dat sommige mensen het ernstig namen. Ik wou het publiek doen giechelen van plezier, zoals op een roetsjbaan.” Hitchcock wist in elk geval de verbeelding van het publiek aan te spreken, zoals je kan zien in dit filmpje.

 

Trailers

Geen enkele regisseur is er ooit in geslaagd om zichzelf zo goed te verkopen als Hitchcock. De bolle Brit had om te beginnen een profiel dat instant herkenbaar was — waardoor je bijvoorbeeld zijn befaamde cameo’s meteen opmerkte. Maar hij gebruikte zijn gezellige vorm en lijzige stem ook om met een duivels gevoel voor humor nieuwe projecten aan te kondigen. De trailers voor zijn films waren vaak komische pareltjes op zich, met als uitschieters Psycho, The Birds en North by Northwest.

 

Vertigo (1958)

Hoe kunnen we het op deze website over Hitchcock hebben zonder Vertigo te vermelden? Dat meesterwerk staat niet meteen bekend om zijn aanstekelijke gevoel voor humor, maar zelfs in zo’n aangrijpend, complex en spannend drama vond Hitchcock nog grinnikmomenten. Wat moet je bijvoorbeeld denken van de ultieme ontknoping waar een belangrijk personage om het leven komt omdat een non die voor de rest niks met de film te maken heeft ten tonele verschijnt? Het is een bizarre plotwending waar je geen touw aan kan vastknopen, en daarom net hilarisch.

 

@RubenNollet