Vertigo

Een duizelingwekkende dosis cinema

Vertigo

13.01.2016

Carol

door Jimmy Van der Velde

Flung out of space.” Cate Blachett gebruikt die gevleugelde woorden in Carol om de mysterieuze, frivole verschijning van Rooney Mara te beschrijven. Maar je zou met het korte zinnetje ook de nieuwe telg van Far from Heaven-cineast Todd Haynes kunnen typeren. Het romantische drama, dat een verfilming is van Patricia Highsmiths The Price of Salt, flirt namelijk zo intens met filmische perfectie dat de kijkervaring haast buitenaards aandoet.

Haynes voert je mee naar het New York uit 1952. Therese Belivet (Mara) is een schuchtere verkoopster die toekomstplannen maakt met haar vriend en droomt van een carrière als fotografe. Haar leven neemt echter een verrassende wending wanneer de fascinerende Carol Aird (Blanchett) plots verschijnt in het grootwarenhuis waar ze werkt. Een korte babbel mondt uit in een etentje en voor ze het goed en wel beseffen zitten ze met elkaar in de auto voor een impulsieve road trip. Het is het begin van een prachtige romance die ook heel wat complicaties en vooroordelen met zich meebrengt.

De regisseur verbergt allerminst dat de romantische klassieker Brief Encounter de voornaamste inspiratiebron was voor Carol. Net als David Lean mikt Haynes niet op grote emoties, maar op een gelaagde ontleding van het wederzijdse verlangen van twee geliefden. De romantiek vloeit niet voort uit pompeuze liefdesverklaringen of een intense kussessie in de regen, maar uit een blik, een beweging, een aanraking, een eenzame traan en een stijlvol in beeld gezette vrijpartij.

carol2

Subtiliteit en beheersing vormen de regel in Carol. Ook wat betreft het thema. Deze film uitsluitend bekijken als een drama over lesbiennes zou een cruciale fout zijn. Haynes wendt al zijn talenten aan om een universeel relaas uit de doeken te doen. Wie of wat de geliefden zijn, maakt voor hem helemaal niet uit. En dat maakt van deze boekadaptatie het soort van volwassen cinema die je veel te weinig kan bewonderen op het witte doek.

Natuurlijk dragen ook Blanchett en Mara stevig bij aan die maturiteit. Als een fiere hinde paradeert Blachett in haar fifties-outfits, verwarmt ze je hart met haar zwoele stemgeluid en bewijst ze nog maar eens dat ze tot de beste actrices van haar generatie behoort. Mara laat zich niet intimideren door haar tegenspeelster en biedt weerwerk in haar fragiliteit. Haar Audrey Hepburn-achtige reeënogen kijken recht door je heen en je ziel barst in duizend stukjes wanneer het verlangen waarmee ze worstelt haar tot een huilbui dwingt.

En als dat nog niet genoeg is om betoverd te worden, is er nog de hele oogverblindende vormgeving. Het New York uit de jaren vijftig komt in elk detail terug tot leven, de kostuums van Sandy Powell zijn voortreffelijk en het korrelige camerawerk van Edward Lachman zorgt voor een warme, dromerige sfeer die je finaal van je sokken blaast. Al dat moois wordt tenslotte begeleid door de zijdezachte muziek van Carter Burwell.

De einduitkomst: een intimistisch magnum opus over verlangen, passie, taboes en onvervalste liefde. Eentje voor de eeuwigheid!

>>KLAP

Een romantisch drama dat net zoals David Leans Brief Encounter een passievolle liefde ontleedt die wordt gehinderd door maatschappelijke obstakels. Niet alleen hoofdactrices Cate Blanchett en Rooney Mara, maar ook de regie, de mise-en-scène en de muziek zijn van een bovennatuurlijk niveau.

Regie Todd Haynes
Cast Cate Blanchett, Rooney Mara, Kyle Chandler
Speelduur 1u58
Vanaf 13 januari in de bioscoop

 

@TheJimeister